صبر منم سر میره

آورده  جهان   از   نو   ،  شیرین   و  فرهادی          دل برده و دین از من بی مهری  و  مهرویی

ای  سرو  بلند  من  دور  از تو پر از خون است          چون  لاله  اگر  دارم  جامّی  و  لب  جویی

صبری که مرا حاصل از  گوشه  نشینی  شد          بر   باد   بداد   آن   مه   با   گوشه  ابرویی